Trudna sztuka dzielenia się

Odpowiedzmy sobie najpierw na kilka pytań… Kiedy ostatnio z kimś się czymś podzieliłeś? Mam tu na myśli wiedzę, doświadczenie, umiejętności, rady. Czy dzielenie się z innymi przychodzi Ci łatwo? Czy jednak masz poczucie, że dzieląc się, tracisz?

Jestem tu gdzie jestem dlatego, że kiedyś mądrzejsi i bardziej doświadczeni ode mnie ludzie podzielili się ze mną swoją wiedzą, doświadczeniem i umiejętnościami.  Poświęcili mi czas oraz uwagę i wskazali moje błędy, niewykorzystany potencjał albo zaniedbane zdolności. Dali mi siłę i wsparcie, które zaowocowało tym, że zaczęłam na 100% robić to w czym jestem dobra. Ba, to dzięki nim uwierzyłam, że jestem w tym dobra.

Ludzie zapomną o tym, co powiedziałeś,
ludzie zapomną o tym, czego dokonałeś,
ale nigdy nie zapomną tego, jak się dzięki Tobie czuli
– Maya Angelou

Bazując na ich doświadczeniu zaoszczędziłam setki godzin researchu. Mogłam uczyć się na ich błędach i zaczelam widzieć potencjał tam, gdzie wcześniej go nie dostrzegałam.  Zawdzięczam im wiele i zawsze będę miała to z tylu głowy. Moi mentorzy są dzisiaj w różnych miejscach, robią różne rzeczy, ale dla mnie zawsze będą mentorami i zawsze będę mieć do nich ogromny szacunek. To oni pomogli mi stanąć na nogi i podnieść się gdy upadałam. A wierzcie mi, upadałam dziesiątki razy.

Obowiązek

Mam poczucie, że dziś moim obowiązkiem jest dzielić się wiedzą, pozytywną energią, doświadczeniem czy radą. Moim obowiązkiem jest wskazać potencjał wszędzie tam gdzie go zobaczę. Moim obowiązkiem jest kopnąć w tyłek ludzi, którzy są genialni i zdolni, ale zatracają swoje zdolności, bo w siebie nie wierzą.

„Jeśli odpalisz świeczkę od świeczki, płomień pierwszej nie stanie się mniejszy, ani nie wypali się ona z tego powodu szybciej”

Dzieląc się nic nie tracisz. Twoja wiedza się nie zmniejszy jeśli ją komuś przekażesz.

Dzieląc się zyskujesz

To fakt, ale chce Was przed takim myśleniem przestrzec. Są ludzie, którzy pomagają tylko dlatego, ze oczekują za to jakiejś gratyfikacji. Wierzą, ze karma wraca, więc robią dobro, bo chcą je spowrotem. Powracająca karma jest ich największa motywacja. Nie tylko oczekuja jej od losu, ale oczekuja jej też od Ciebie. Chcą wdzięczności, pochwał i nagród. Są przekonani, że im się to należy. Takie myślenie jest okropne.  Jeśli pomagasz, to rób to totalnie bezinteresownie. Nie oczekuj niczego w zamian. Nie wymagaj podziękowań, pochwał i poklasku. Tak naprawdę nic Ci się nie należy, Ty po prostu popychasz dalej wiedzę, która sam kiedyś dostałeś.

Karma wraca, to fakt. Ale wiecie jak ona cudownie smakuje, kiedy zupełnie się jej nie spodziewacie? Kiedy nagle Was zaskakuje i koloruje Wasze życie wszystkimi kolorami tęczy? To jest absolutnie niesamowite. A dlaczego jest niesamowite? Bo to niespodzianka, coś czego nie oczekiwaliście!

Czy wyceniać swoją wiedzę?

To jest kwestia mocno indywidualna, myśle, że zależy od dziedziny, stopnia zaawansowania i doświadczenia. Mentorską wiedzę czy cenny czas  (np 8 godzinne szkolenie) należy wycenić. To jest dla mnie oczywiste. Jeśli ktoś uzna, że zdobycie danej wiedzy kosztowało go sporo pracy, wysiłku i pieniędzy. Jeśli jego czas i wiedza jest na tyle wartościowa, że nie chce jej oddawać za darmo, to ja to totalnie szanuję i rozumiem.

Kiedy przestać pomagać

A co w sytuacji kiedy dzielimy się czym tylko możemy, ale ta druga osoba nie udziela nam pomocy w potrzebie? Co kiedy ktoś tylko żeruje na naszej wiedzy, doświadczenu i w paskudny sposób wykorzystuje ja dla swoich celów? Co kiedy faktycznie przez pomaganie innym tracimy coś cennego?! To są bardzo trudne sytuacje i wierzcie mi, zaliczyłam każdą z nich. Dziś wiem, że takie osoby są toksyczne i jeśli coś takiego wystąpi totalnie zamykam furtkę z napisem „pomoc”. Lojalność to dla mnie cecha ważniejsza od wszystkich pieniędzy tego świata. Bo kiedy dziele się wiedzą, to nie oczekuje nic w zamian, ale kiedy zaczynam na tym tracić, kiedy dotyka mnie to w negatywny sposób, to dla mnie jest koniec. Nie jestem męczennicą i wiem kiedy trzeba powiedzieć stop. Dziś robię to bez wyrzutów sumienia i z podniesiona głowa. Wam też to radzę.

Nie chce kończyć tego wpisu negatywnym akcentem, dlatego chce Wam powiedzieć, że dzielenie się to najlepsza rzecz jaka spotyka mnie na codzień. To mnie uszczęśliwia, buduje. To mnie rozwija i sprawia ze ciagle jestem głodna wiedzy. Cudowny jest fakt, że wciąż spotykam na swojej drodze fantastycznych ludzi, z takim samym podejściem. Ja uczę się od nich, a oni ode mnie. Bądźcie takimi inspirującymi ludźmi dla innych, gwarantuje, że szybko znajdziecie „bratnie dusze”, a potem to już tylko krok od zdobycia everestu. Swojego everestu.