Sinusoida motywacyjna – w końcu się z nią pogodziłam

Nie cierpię spadku motywacji i braku weny. To jest coś, nad czym zupełnie nie panuję, co zawsze mnie zaskakuje, co niszczy moje plany i wypracowany rytm. Każde nasze działanie spowodowane jest bodźcem motywacyjnym. Mamy wtedy genialny plan, wierzymy, że możemy wszystko i że nikt nas nie zatrzyma. Najgorszy w tym wszystkim jest fakt, że bodziec motywacyjny nie trwa wiecznie. I właśnie stąd ta sinusoida.

Kiedyś tego nie wiedziałam. Wmawiałam sobie, że u mnie spadku motywacji nie będzie. Byłam pewna, że mogę to jakoś obejść! Przecież nie mogę sobie pozwolić na chwilę słabości! Nie zawiodę czytelników! Mój plan za każdym razem brał w łeb. Ten spadek motywacji jest nieunikniony i im szybciej zdamy sobie z tego sprawę, tym lepiej dla naszego zdrowia psychicznego.

Spadek motywacji – odkąd pamiętam – dopada mnie średnio co 3–4 miesiące. Wtedy każdy pomysł na wpis wydaje się beznadziejny. Jeden tekst piszę dwa dni, po czym go kasuję, bo nie da się go czytać. Nie potrafię nawet zrobić fajnego zdjęcia na Insta. Nic mi nie wychodzi! Zaczynam się nad sobą użalać. Czytelnicy zaczynają zauważać spadek formy i komentują – czasem bardzo ostro, a czasem delikatnie i z ogromną troską. Kiedyś nie wiedziałam, co im odpisywać, wstydziłam się tego, że nic mi nie wychodzi, że brakuje mi pomysłów. Zastanawiałam się, jaki jest sens prowadzenia bloga, kiedy nie mam czytelnikom nic do zaoferowania. Jak mogę ich motywować, skoro sama potrzebuję motywacji?!

Rok temu wybrałam się ze znajomymi na wykład motywacyjny i… olśniło mnie! Tzn. coach mnie olśnił. Facet pokazał na rzutniku sinusoidę i zaczął tłumaczyć, że nie da się być wiecznie w formie, że to zupełnie normalne, gdy raz sypiemy pomysłami z rękawa, a kiedy indziej nie mamy ich wcale. Żeby był wzlot, wcześniej musi być upadek. Potrzebujemy tego. Potrzebujemy upadku, by wziąć się w garść i znowu wejść na szczyt. Potrzebujemy upadku, by docenić to, co wcześniej pomogło nam na ten szczyt wejść. Taka sinusoida gwarantuje nam rozwój! Później coach narysował linię prostą równoległą do osi. Powiedział wtedy, że tak wygląda wykres średniaków. Ludzi, którzy nie mają celów, pragnień, nie realizują marzeń i wiodą nudne życie. Nie mają odwagi, by wspiąć się na szczyt, bo boją się upadku. Dlatego nie wychodzą ze swojej strefy komfortu.

Bardzo mi to pomogło. Uświadomiłam sobie, że to, co dopada mnie raz na 3–4 miesiące, to coś zupełnie normalnego i potrzebnego! Wiedziałam, że muszę nauczyć się z tym żyć i wypracować plan radzenia sobie w takich momentach. Przecież nie mogę zamknąć bloga na miesiąc i czekać na powrót weny i motywacji.

Kiedy motywacja spada do minimum, robię sobie chwilę przerwy. Przestaję myśleć o blogu tak intensywnie jak wcześniej. Oczywiście wciąż go aktualizuję, ale zmniejszam częstotliwość publikowania wpisów. To czas na nadrabianie zaległych seriali, filmów i książek. Mam wtedy ochotę na spontaniczną podróż. Takie szybkie i intensywne wypady bardzo mnie inspirują. Spotykam się z ciekawymi ludźmi i mówię im wprost, że potrzebuję pomocy, a dokładniej – motywacji. Nie panikuję już jak kiedyś. Szukam inspiracji i dążę do jakiejś zmiany. Zmiany w wyglądzie, w kategoriach na blogu, zmiany w moim otoczeniu (przemeblowanie). Chęć wprowadzenia jakiejś zmiany jest wtedy ogromna!

Piszę Wam o tym, bo wiem, że też macie takie gorsze momenty i że nie wiecie, jak sobie z nimi radzić. Dostaję od Was mnóstwo e-maili. Perfekcjonistki są załamane nagłym spadkiem formy. Ich idealny świat nie przewiduje gorszych momentów! Musicie zmienić myślenie i pogodzić się z tym. Załóżcie sobie po prostu, że takie momenty prędzej czy później się pojawią – czy tego chcecie, czy nie. Nie da się być w formie cały czas. Im szybciej to zrozumiecie, tym lepiej. Sinusoida to gwarancja rozwoju.

Mnie zrozumienie tego zajęło zdecydowanie zbyt wiele czasu.