Co zostawiam w 2019 – czego w swoim życiu już nie chcę?

Dziś ostatni dzień 2019 roku. Chciałabym poświęcić ten wpis wszystkim sprawom, które zostawiam w 2019 roku. Nie chcę ich w 2020 r. Są dla mnie złe, toksyczne, krzywdzące i raniące. Ograniczają mój rozwój, wywołują poczucie winy, złość, wkurw. To jest straszne gówno, dlatego się z nim roztaje.

Oczywiście to tak nie działa, że mówimy sobie „tego już w swoim żyćku nie chcę„ i to znika, albo „zmienię się, bo już nie chcę być taka„ i nagle bum! Następuje cudowna zmiana.

Zmiana schematów, zmiana swojego zachowania to jest cholernie ciężka praca. Pisząc cholernie ciężka, mam na myśli, że to momentami nieludzki wysiłek, który wyciska morze łez. Wysiłek, który sprawia, że tak bardzo boli Cię głowa, że z tego bólu wymotujesz. To wprowadza w życiu taki chaos, że sama nie wiesz, co się właściwie dzieje i po co Ci to wszystko było?! To jest proces, droga, w której potrzebny jest jakiś przewodnik-specjalista (np. psychoterapeuta). Bez niego będziesz w dupie. Bo człowiek nie ma takiej siły, by przejść przez to wszystko sam. Człowiek nie ma takiego wglądu w siebie, by to wszystko zobaczyć i podjąć pracę. Człowiek woli zmieniać innych, bo przecież to w nich jest problem, nie w nim. LOL.

Kończąc ten wstęp, chcę zaznaczyć, że to, co zaraz przeczytacie to zmiany, olśnienia i mądrości, do których doszłam w procesie psychoterapeutycznym. Pewnych rzeczy bez terapii nigdy bym nie zobaczyła, pewnych schematów nie ucięła i pewnych spraw nie rozgrzebała. Na szczęście to zrobiłam. To wszystko to proces, zmiany mają swoje tempo, ale widzę jak dużo się zadziało i jakie dobro za tym idzie. Każdy ma do posprzątania w swoim życiu. Pytanie, czy ma odwagę…

Co więc zostawiam w 2019?

Angażowanie się w toksyczne relacje

Dziś wiem, że moim zadaniem jest się ZDYSTANSOWAĆ. Ludzie tworzą różne związki, niektóre są po prostu toksyczne, czasem jesteśmy skazani na obcowanie z toksycznymi ludźmi i z ich toksycznymi związkami. Ostatnią rzeczą, jaką powinniśmy robić to się w nie angażować! Próbować coś naprawiać, uzdrawiać. Nie! Nie! Nie! To nie nasza rola. Naszym zadaniem jest się OCHRONIĆ. A ludzie… niech się taplają w toksycznym związkowym sosie, niech sobie robią co tylko chcą. Są dorośli, niech sami biorą odpowiedzialność za swoje decyzje. Ja się dystansuję.

Potrzebę ratowania ludzi

Coś zawsze kazało mi pomagać ludziom. To wiąże się z powyższym punktem. Chciałam ratować i angażowałam się w jakieś popieprzone relacje. Miałam wrażenie, że moja psychologiczna wiedza mnie do tego predysponuje i ja przecież powinnam! Bo wiem więcej. Robiłam to oczywiście kosztem siebie. Dziś wiem, że to nie moja rola. Nie mogę ratować ludzi, którzy tej pomocy nawet nie chcą. Bo im w wygodnie tak jak jest i nie chcą nad sobą pracować. I nie muszą! To ich życie.

Toksyczne schematy

O co chodzi? W procesie wychowania nasi rodzice uczą nas wielu rzeczy. Niektóre są dobre i mądre, a niektóre beznadziejne i krzywdzące. No takie są fakty. Jeszcze się taki człowiek nie urodził, co by dziecko wychował idealnie i nie przekazał mu krzywdzących schematów. Rodzice robią to zwykle nieświadomie i wynika to z ich braków (jeśli ich rodzice czegoś im nie przekazali, to oni tego nie mają, więc nam też tego nie przekażą).

Problem w tym, że my jako dorośli ludzie nie kwestionujemy wychowania swoich rodziców, uznając ich za chodzące ideały. Właściwie to nie wolno nam tego kwestionować, taką mamy kulturę i religię „Czcij ojca swego i matkę swoją„, a prawda jest taka, że musimy spojrzeć na wychowanie naszych rodziców krytycznym okiem. Zobaczyć te wszystkie błędy i zacząć nad nimi pracować. Po co? By odrzucić wszystko to, co zostało nam narzucona i co nam dziś utrudnia życie, przeszkadza Np. w uwierzeniu w swoje możliwości, w znalezieniu pracy, w kontaktach międzyludzkich, w znalezieniu partnera itd.

Ja w kilka miesięcy odkryłam mnóstwo beznadziejnych schematów, jakie zostały mi narzucone i rozpoczęłam trudną pracę z nimi na terapii. Efekty-NIESAMOWITE!

Wszystko, czego „nie powinnam„

Wiecie, są ludzie „świętsi od papieża„, którzy będą Wam mówić, co wolno, a czego nie. Są ludzie, którzy oceniając wasze działania, wywierają na Was poczucie winy. No i ja to zostawiam. Jestem wolnym człowiekiem. Odrzucam to, czego według innych robić nie powinnam. Kim oni są, by mówić co mam robić, a czego nie? Idę za tym, co jest dla mnie dobre, co podpowiada intuicja i serce. Chcę poznawać to, na co wcześniej byłam zamknięta, bo ktoś kiedyś powiedział, że „nie powinnam„ a ja uwierzyłam. Odkrywam to wszystko, co kiedyś było zakazane i jestem zachwycona.

Stawianie innych przed sobą

Ooooo nie, koniec z tym. JA jestem najważniejsza. I to jest takie piękne, że po tylu latach życia w końcu zrozumiałam, że powinnam być dla siebie priorytetem, a nie kimś na szarym końcu. W końcu zajęłam się sobą, tak naprawdę się sobą zajęłam. Tak jak nigdy wcześniej. I poznałam siebie. I to jest wiedza niezwykle cenna.

Złość do ludzi, którzy nacisnęli na odcisk

W tym roku wzięłam się za wszystkie zerwane relacje. Czułam, że to niedokończone sprawy. Napisałam listy do wszystkich tych osób. Podziękowałam za ten wyjątkowy czas i przeprosiłam (bo zawsze jest coś, za co można przeprosić). Niektóre listy naprawdę wysłałam (np. w formie maila), a niektóre spaliłam. Po co to zrobiłam? Żeby to zakończyć, pozbyć się złości, wkurwu, jakiejś niesprawiedliwości, zranień, jakie czułam w sercu. Nie oczekuję odpowiedzi, nie oczekuję przepraszam czy dziękuję. Nie zależy mi na tym. Chciałam pozbyć się złych emocji, które we mnie siedziały i gniły. Pisząc te listy, płacząc i wspominając pozbyłam się tego wszystkiego. Poczułam ulgę.

Przejmowanie się sprawami, na które nie mam wpływu

Czasem trzeba po prostu zaakceptować, że nie mamy nad czymś kontroli, że nie od nas zależy co się wydarzy i że trzeba odpuścić. Dystans, dystans, dystans.

Podsumowanie

Tak wygląda moja lista. Wszystko to zostawiam w 2019 roku. Jestem ciekawa co Wy zostawiacie. Czego już w swoim życiu nie chcecie?