Jeden dzień w Hawanie – zwiedzanie i atrakcje

W Hawanie spędziliśmy cały dzień. Wylot zaplanowany był na 8 rano, a przylot na 21. Zdecydowaliśmy się na wycieczkę zorganizowaną, miała ona swoje plusy i minusy. Sami nigdy nie zaliczylibyśmy tylu miejsc i nie dostalibyśmy informacji z pierwszej ręki. Z drugiej strony nie mieliśmy czasu na zwiedzenie Hawany „po swojemu”. Godzina czy dwie wolnego czasu to zdecydowanie za mało. Z resztą byliśmy tam zmęczeni palącym słońcem i żarem lejącym się z nieba, że w wolnej chwili wchodziliśmy do baru i zamawialiśmy pinacoladę albo orzeźwiającą, cytrynową granitę.

Do Hawany przylecieliśmy starym rosyjskim samolotem o tajemniczej nazwie Antonow. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że pani z biura powiedziała, że kupujemy tę wycieczkę na własną odpowiedzialność(!) Normalnie do Hawany lata jakiś nowy francuski samolot, ale tego dnia musi być gdzie indziej i do dyspozycji jest tylko niepewny Antonow. Nie uśmiechała nam się 5 godzinna przejażdżka taksówką więc zdecydowaliśmy się na samolot. Chyba nie mamy aż takiego pecha żeby rozbić się samolotem gdzieś na Morzu Karaibskim – myślałam. To zdecydowanie były dwa najstraszniejsze loty w moim życiu. Antonow dał się poznać z tej gorszej strony. W kabinie słychać było przeraźliwy ryk dochodzący z silników, turbulencje nie opuszczały nas nawet na minutę, było duszno jak cholera (kilka osób zemdlało(!), a lądowanie było najtwardsze z możliwych. Najważniejsze jednak, że dotarliśmy do celu. Nigdy więcej starych rosyjskich samolotów..

Hawana jest pełna przeciwieństw. Przejeżdżaliśmy przez najważniejsze nadmorskie dzielnice i obserwowaliśmy zmieniający się krajobraz. Z jednej strony bieda, odpadający tynk, kraty zamiast okien, brud i smród, a z drugiej pięciogwiazdkowe hotele, zadbane i piękne centrum, luksusowe butiki i limuzyny.

Zatrzymaliśmy się przy Placu Katedralnym (głównym placu starego miasta) i to tam zaczęliśmy zwiedzanie. Trafiliśmy akurat na festiwal muzyczny, który odbywa się co 2 lata. Przyjechali muzycy z całego świata by wspólnie grać i świętować. Na placu rozłożono dziesiątki instrumentów. Za instrumenty robiły talerze, puszki i pokrywki od garnków. Na środku stał dyrygent, który nadawał muzykom rytm.

Na ulicach widziałam mnóstwo budek ze streetfoodem. Można zjeść ciepłe churros, gotowane kolby kukurydzy z masłem i solą, lody podawane w łupinie kokosa, owoce, świeżo wyciskane soki albo wodę kokosową.
W taki upał woda kokosowa była najlepszą opcją z możliwych. Zimna, orzeźwiająca i pyszna. Dodatkowo to świetny izotonik.

Kubańczycy to nie tylko świetni tancerze ale też muzycy. Na każdym kroku spotykaliśmy ulicznych grajków. Czasem grali solo, a czasem w zespole 4-5 osób.

Przespacerowaliśmy się przez trzy place: Plac Katedralny, Plac Broni i Plaza Vjeja (Stary Rynek).

Kilka razy zatrzymywaliśmy się by wypić Pina coladę. Ta ze zdjęcia była najlepsza. Zmrożona, mocno kokosowa, podawana w wydrążonym ananasie. Pyycha!

Budynek widoczny na zdjęciu to muzeum rewolucji

Poniżej na zdjęciach niezwykle ważne miejsce dla Kubańczyków – Plac Rewolucji. W tle siedziba m.in ministerstwa spraw wewnętrznych z wizerunkiem Ernesto „Che” Guevary.

Nie jestem wielką fanką motoryzacji ale auta, które widziałam w Hawanie totalnie mnie zachwyciły. Nie skłamię jeśli powiem, że zrobiliśmy ponad setkę zdjęć tych pięknych vintage’owych samochodów.

Szkoda, że nie mieliśmy więcej czasu na zwiedzanie Hawany. Czuję ogromny niedosyt. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś tam wrócę. Zerknijcie jak wyglądają plaże na Kubie – na pewno nie pożałujecie oraz wycieczkę katamaranem na Kubie.