Pięć faktów o mnie, o których nie wiecie

Od jakiegoś czasu na Instastory użytkownicy nominują się do wyznania pięciu faktów o sobie. Uważam tę akcję za genialną, dowiedziałam się o ludziach, których obserwuję na Insta niesamowitych informacji, które pozwoliły mi poznać ich lepiej i spojrzeć na nich z nieco innej perspektywy.

Kocham Instastory, codziennie ogląda mnie tam do 20 tysięcy widzów (wowooww), ale negatywną stroną tego tworu jest fakt, że po 24h wszystko znika i jest tam mało miejsca na rozpisywanie się. Co jak co, ale rozpisać to ja się lubię.

Stąd ten wpis! Chcę podzielić się z Wami pięcioma faktami o mnie

1.

W podstawówce zaczęła się moja przygoda ze śpiewaniem. Moja cudowna nauczycielka muzyki, a potem moja instruktorka, Beata Chodurek, dostrzegła moje zdolności w tłumie dzieciaków. Uczyłam się śpiewu pod jej skrzydłami i śpiewałam na wszystkich szkolnych uroczystościach. Potem zaczęły się konkursy, festiwale i przeglądy piosenek. Zdobywałam drugie i trzecie miejsca, ale nigdy nie udało mi się zdobyć pierwszego. Chyba takim moim największym osiągnięciem był srebrny aplauz (drugie miejsce) na międzynarodowym konkursie piosenki i tańca w Koninie w 1997roku. Mój występ był transmitowany w telewizji. Byłam przekonana, że wygrałam życie!

Tak wyglądała moja stylówka. Motywem przewodnim w 1997 roku był morski klimat, każdy musiał przygotować spójny strój. Uprzedzam pytania, warkocze były wspomagane drutami, a piegi były domalowane 😉

Z ogromnym sentymentem wspominam też konkursy „Wygraj Sukces”. Nie wiem w ilu konkursach, przeglądach i festiwalach wziełam udział, ale były ich dziesiątki. Poznałam mnóstwo fascynujących ludzi, śpiewałam na tej samej scenie z ludźmi, którzy dziś znani są z pierwszych stron gazet. Z niektórych pasja i talent dosłownie kipiała. Wszyscy wiedzieli, że te osoby wiele w życiu osiągną, że będą śpiewać zawodowo i że będzie o nich mówić cała polska. Przestałam śpiewać w gimnazjum. Nie pamiętam dlaczego, chyba wiązało się to okresem buntu i z dojrzewaniem.

To co zostało po moim śpiewaniu to singiel! Nagrałam go w gimnazjum, znalazł się na płycie z piosenkami dla dzieci. Fragmentu możecie posłuchać tutaj 😉

W podstawówce rozpoczęłam też grę na pianinie. Muzyka totalnie zawładnęła moim życiem. Przez pierwsze lata to uwielbiałam, potem gra stała się przykrym obowiązkiem. Skończyłam 5 letnie ognisko muzyczne i porzuciłam grę. Potrzebowałam 12 lat żeby do tego wrócić. Gram do dziś i kocham to.

2.

Prócz śpiewania i gry na pianinie robiłam coś jeszcze – tańczyłam. W podstawówce zostałam cheerleaderką. Znowu miałam szczęście trafić na cudowną nauczycielkę – Beatę Rachoń, która założyła zespół Cheerleaderek. Do zespołu 3-ska (a potem Integro) dostałam się z castingu. Cieszyłam się jak dzieciak (właściwie to nim byłam), kiedy jako pełnoprawy członek zespołu otrzymałam pompony (były cholernie ciężkie) i strój. Tańczyłyśmy na szkolnych akademiach i na meczach. Potem jeździłyśmy na ogólnopolskie turnieje. To było ogromne przedsięwzięcie. Miałyśmy kilka strojów i kilka kolorów pomponów. Do każdego układu była inna kombinacja. Kochałam tańczyć i byłam zafascynowana pracą choreografa. Nawet udało mi się stworzyć cały układ, do którego potem tańczyłyśmy. Został nazwany moim imieniem, byłam cholernie dumna! W późniejszych (gimnazjalnych) latach byłyśmy nawet oficjalnymi cheerleaderkami zespołu Vive Kielce. W zespole poznałam genialne dziewczyny, tworzyłyśmy mega zgraną ekipę, wspierałyśmy się i czerpałyśmy z tego ogromną radość. Cheerleading w mojej szkole był tak popularny, że Pani Beata musiała stworzyć kilka zespołów w różnych przedziałach wiekowych. Z tego co wiem, zespół działa do dziś! Wspominam to z ogromnym sentymentem.

3

Z moim mężem poznałam się przez gadu-gadu. Gdyby nie ten komunikator prawdopodobnie nigdy byśmy się nie poznali. Do dziś nie wiem jak to się stało, że do niego napisałam. Tak! To ja do niego napisałam. Nie znaliśmy się, nie mieliśmy nawet wspólnych znajomych. Jak do tego doszło – nie wiem!

Pamiętam, że od najmłodszych lat, mama sugerowała żebym modliła się o dobrego męża. Modliłam się! Pamiętam to dokładnie. Nie było jakiejś ustalonej regułki, sama wymyślałam modlitwy i prosiłam Boga o dobrego męża. Mama od zawsze opowiadała mi jak piękne jest to, że tata jest jej pierwszym i jedynym mężczyzną. Wiecie, to były czasy kiedy oglądałam bajki Disneya i marzyłam o księciu. To co mówiła mi mama było namiastką takiej właśnie bajki. Piękna księżniczka czeka na tego jedynego, a jak ten się pojawi, rozkocha ją w sobie, wyprawią huczne wesele i będą żyli dłuuuugo i szczęśliwie. Chciałam by taka właśnie była moja bajka. Mateusza poznałam w szesnastym roku życia, jesteśmy razem 12 lat. Przyznam, że trafiło mi się jak ślepej kurze! 😉

4.

Jestem najbardziej empatyczną osobą jaką znam. To piękna cecha, która potrafi być bardzo problematyczna. Empatia to umiejętność współodczuwania stanów emocjonalnych innych ludzi. Ja nie tylko je odczuwam, ja dodatkowo przenoszę je na siebie. Przykład? Ogranizuję imprezę, zapraszam znajomych. Obserwuję kto jak się bawi. Nie jakoś bacznie, przelotem. Zauważam, że koleżanka, (powiedzmy) Ilona jest zirytowana zachowaniem (powiedzmy) Ani. To co robi i mówi Anka oburza ją, irytuje, frustruje i sprawia, że ma ochotę wyjść. Ja to widzę, zaczynam się denerwować, że niejako przeze mnie (w końcu to ja zorganizowałam imprezę) odczuwa taki dyskomfort i automatycznie jestem zła na Anke, że zachowuje się jak ostatnia kretynka. Oczywiście jej tego nie powiem, bo nienawidzę takich niezręcznych sytuacji. W końcu mogłabym sprawić jej przykrość, a to nie wchodzi w grę.

Osoby obdarzone nadzwyczaj rozwiniętą empatią są bardzo taktowne. Analizują to co chcą powiedzieć, zastanawiają się czy mówiąc coś jednocześnie nie sprawią przykrości drugiej osobie. Czy empatyczna osoba nie może być asertywna? Oj może. To nie jest tak, że empatia przyćmiewa wszystko. Jeśli ktoś nadepnie mi na odcisk, albo mnie zawiedzie – „wyłączam” empatię.

Jestem też bardzo wrażliwa na piękno. Często wzruszam się na widok pięknego tańca, albo na dźwięk jakiejś niesamowicie przejmującej muzyki. Objawia się to niezwykle silnym, ale też ekstremalnie krótkim atakiem wzruszenia. Nawet nie będę wspominać o wrażliwości na krzywdę zwierząt, albo starszych ludzi. To wzrusza mnie najbardziej.

5

Nienawidzę gadać przez telefon. Wolę wystąpić z referatem naukowym przed tęgimi głowami niż zadzwonić np. do urzędu i coś załatwić. Zawsze wymiguję się kiedy trzeba zamówić pizzę, umówić się z kurierem na odbiór paczki czy załatwić coś telefonicznie. Marzę o tym by kiedyś wszystko można było załatwić przez internet.

Bardzo rzadko podaję mój nr telefonu. Jeśli dom mediowy albo agencja się o niego dopomina, odmawiam twierdząc, że szybciej się ze mną skontaktują mailowo niż telefonicznie. I to jest najprawdziwsza prawda. Jeśli nie znam jakiegoś numeru to po prostu nie odbieram. Wychodzę z założenia, że to moja prywatna strefa i nie lecę na złamanie karku kiedy dzwoni telefon.

Moja niechęć do rozmów telefonicznych nie ma przełożenia w przypadku rozmów z bliskimi. Z nimi mogę gadać godzinami.
Gdyby Wam było mało faktów o mnie, w 2013r nagrałam film z 20 faktami. Z sentymentem wracam do tego filmu. Trochę się od tamtego czasu zmieniłam 🙂